Amina mag niet werken
“Alle vrijheid die ik in Turkije had verdween. Ik voelde me opgesloten en depressief. Toen ik mijn man leerde kennen ben ik misschien te veel van dingen uitgegaan en heb ik te weinig gevraagd. We hebben het nooit gehad over mijn ambities.”
Ik ben Amina. Ik ben geboren in Turkije. Ik ben opgegroeid in een warm gezin, waar ik alle mogelijkheden kreeg om mezelf te ontplooien. Toen ik zeventien was leerde ik tijdens de zomervakantie mijn man kennen. Hij woonde in Nederland en ging jaarlijks op vakantie naar Turkije. Het ging snel. Aan het eind van de zomer waren we verloofd. Ik herinner me de oppervlakkige gesprekken van toen. We hielden contact via de telefoon en Skype. Zo leerde ik mijn toekomstige man beter kennen en ik merkte dat er veel raakvlakken waren. Een jaar later trouwden we en ging ik met hem mee naar Nederland. Ik vond het enorm lastig om alles achter te laten in Turkije, maar hoopte in Nederland mijn ambities waar te maken.
Het leven in Nederland was heel anders dan ik me had voorgesteld. Mijn man heeft andere ideeën over het huwelijk dan ik. Hij verwachte dat ik alle zorgtaken op me zou neem. We trokken in bij zijn ouders, zodat ik ook voor hen kon zorgen. Ik mocht de taal niet leren en niet werken, omdat mijn man bang was dat ik dan te zelfstandig zou worden en hem zou verlaten. Alle vrijheid die ik in Turkije had verdween. Ik voelde me opgesloten en depressief. Toen ik mijn man leerde kennen ben ik misschien te veel van dingen uitgegaan en heb ik te weinig gevraagd. We hebben het nooit gehad over mijn ambities.
Uiteindelijk besloot ik te vertrekken. Dat was heel lastig, omdat ik helemaal geen sociaal vangnet had. Ik sprak de taal niet, kende weinig mensen en was nog afhankelijk van mijn man voor mijn verblijfsstatus.
Nu wil ik mijn ambities alsnog waarmaken. Daarom ga ik nu drie keer per week naar taalles. Ik heb daar ook nieuwe vriendinnen gemaakt. Als ik de taal goed spreek en ik mijn studie heb afgemaakt wil ik graag aan het werk met mensen die in een vergelijkbare situatie zitten als waar ik in zat. Hopelijk kan ik met mijn ervaring anderen helpen.
Het leven in Nederland was heel anders dan ik me had voorgesteld. Mijn man heeft andere ideeën over het huwelijk dan ik. Hij verwachte dat ik alle zorgtaken op me zou neem. We trokken in bij zijn ouders, zodat ik ook voor hen kon zorgen. Ik mocht de taal niet leren en niet werken, omdat mijn man bang was dat ik dan te zelfstandig zou worden en hem zou verlaten. Alle vrijheid die ik in Turkije had verdween. Ik voelde me opgesloten en depressief. Toen ik mijn man leerde kennen ben ik misschien te veel van dingen uitgegaan en heb ik te weinig gevraagd. We hebben het nooit gehad over mijn ambities.
Uiteindelijk besloot ik te vertrekken. Dat was heel lastig, omdat ik helemaal geen sociaal vangnet had. Ik sprak de taal niet, kende weinig mensen en was nog afhankelijk van mijn man voor mijn verblijfsstatus.
Nu wil ik mijn ambities alsnog waarmaken. Daarom ga ik nu drie keer per week naar taalles. Ik heb daar ook nieuwe vriendinnen gemaakt. Als ik de taal goed spreek en ik mijn studie heb afgemaakt wil ik graag aan het werk met mensen die in een vergelijkbare situatie zitten als waar ik in zat. Hopelijk kan ik met mijn ervaring anderen helpen.