Tijdens mijn eerste relatie werkte ik fulltime, ook na de geboorte van mijn kindje. Ik had vast werk, en mijn partner werkte via een uitzendbureau. Het werk bij het uitzendbureau gaf geen zekerheid en regelmaat. Naast de zorgtaken moest ik ook zorgen voor het gezinsinkomen. Uiteindelijk heb ik toch ontslag genomen om voor mijn zoontje te kunnen zorgen. Achteraf gezien heb ik spijt dat ik ontslag heb genomen: de drempel om terug te keren naar werk werd steeds groter. Mijn relatie liep vrij snel weer stuk.
Ik kreeg een nieuwe relatie en mijn tweede kindje werd geboren. Nadat die relatie stukliep heb ik voor mezelf gekozen. Via vrijwilligerswerk kwam ik terecht in vrouwen- en welszijnswerk. Ik werd coördinator van een vrouwencentrum, een baan die me heel veel zelfvertrouwen gaf. Om me verder te ontwikkelen ben ik een opleiding gaan volgen.
De combinatie van werken, studeren en moeder zijn was zwaar. Wat niet meehielp was dat een goede vriendin mij hierin niet steunde. Zij vroeg zich af of ik er wel goed aandeed om een opleiding te combineren met mijn baan en de zorg voor mijn kinderen. Dat vond ik heel lastig, ook omdat ik vaak twijfelde aan mezelf en of ik het allemaal aan zou kunnen. Ik merkte dat ik alle leuke reacties snel vergat, maar dat haar reactie mij bleef achtervolgen.
Toch heb ik de opleiding gestart, terwijl ik mijn kinderen alleen opvoedde en werkte. Ik heb er nooit spijt van gehad. Dat ik nu midden in de maatschappij sta betekent alles voor mij. Ik ben trots op wat ik bereikt heb en dat wil ik delen met andere vrouwen.